همشهری آنلاین- پریسا نوری: «حامد بلوری» سال‌ها زندگی‌اش را وقف امداد و نجات حیوانات مجروح و مصدوم خیابانی کرده بود. با وجودی که دامپزشک نبود، اما تجربه زیادی در مداوای حیوانات آسیب دیده داشت.
خرید آمبولانس با وام ازدواج
کافی بود عکس یا شرحی از وضعیت یک حیوان مجروح یا مصدوم در صفحه اینستاگرام به دستش برسد تا با آمبولانس ویژه حمل حیوانات که با پول وام ازدواجش خریده بود؛ به سراغ آن حیوان رنج کشیده برود و او را پس از امداد اورژانسی، برای درمان تخصصی به بیمارستان برساند.
این ناجی حیوانات معتقد بود: «حیوانات هم مثل ما درد و رنج ناشی از بیماری یا مصدومیت را حس می‌کنند، ولی چون زبان ندارند و نمی‌توانند خودشان را درمان کنند، وظیفه اخلاقی و انسانی ما حکم می‌کند که نسبت به درد آنها بی‌تفاوت نباشیم و به درمان و بازگشت سلامتی‌شان اقدام کنیم.»
یک زندگی معمولی برایم کافی است
بلوری که حرفه‌اش تزیینات داخلی ساختمان بود، کارهای مغازه را به شریکش سپرده و بیشتر اوقاتش را صرف امداد و حمایت از حیوانات می‌کرد. او معتقد بود: «از مال دنیا چیز زیادی نمی‌خواهم، همین که یک خانه، ماشین و زندگی معمولی دارم برایم کافی است. به دنبال ارتقای ماشین یا خانه‌ام نیستم، از این رو بیشتر درآمدم را صرف رسیدگی به حیوانات بی‌پناه و رنج‌کشیده می‌کنم.» او ۲سال پیش،در گفت‌وگو با همشهری درباره هزینه‌های رسیدگی و درمان حیوانات خیابانی اعلام کرد: «در ماه حدود ۳۰ تا ۵۰ میلیون تومان صرف تهیه غذا، دارو، درمان و صورتحساب بیمارستان حیوانات می‌شود که مدتی است همه این مبلغ توسط خیّران و دوستداران حیوانات تأمین می‌شود.»
امدادگر بی‌ریا
«حامد حجازی» عضو شورایاری و فعال اجتماعی ساکن حکیمیه است و مرحوم بلوری را به خوبی می‌شناسد.او می‌گوید: «بلوری یک امدادگر بی‌ریا بود و در وقوع بحران، علاوه برامداد حیوانات، به کمک مردم و حادثه دیدگان می‌شتافت. یادم است ۲ سال پیش که سیل برخی شهرهای کشور ازجمله آق قلا، گمیشان و خرم‌آباد را دربر گرفته بود، این جوان نیکوکار با کمک دوستانش و با جمع‌آوری چند کامیون پر از انواع کنسرو، پتو، لباس، وسایل ضروری و همچنین غذای حیوانات، به مناطق سیل‌زده رفته و پس از تحویل و توزیع اقلام امدادی، به کمک حیوانات در آب مانده یا آسیب‌دیده، رفتند.»
به آرزویش رسید
آرزوی این امدادگر حیوانات خیابانی، ایجاد یک پناهگاه امن برای نگهداری حیوانات معلول و مصدوم بود و با ایجاد اولین نقاهتگاه حیوانات معلول و مصدوم، تا حدودی به این آرزو جامه عمل پوشاند. او مدتی پیش در کوچه پسکوچه‌های اطراف محله حکیمیه، سرپناهی امن برای حیوانات رنج‌دیده‌ای که از گزند حوادث یا بی‌مهری انسانها مصدوم، مجروح و معلول شده‌اند ساخت و در آن از ده‌ها حیوان بیمار، مصدوم و آسیب‌دیده که دوره درمان تخصصی را در بیمارستان گذرانده بودند نگهداری می‌کرد تا پس از بهبودی کامل به دامن طبیعت بازگردند.
اهالی حکیمیه و جمعی از دوستداران حیوانات، ضمن ابراز تاسف و تاثر از این واقعه تلخ، با خانواده این جوان فداکار، ابراز همدردی کردند. روحش شاد و یادش گرامی.
جدای از ایشون که به سهم خودش مثبت بود، این سئوال برام پیش میاد که چرا با وجود افزاد نیازمند کمک در جامعه بعضی ها به سراغ حیوانات میرن.
خوب کمک به حیوانات هم خوبه ولی انسانها در اولویت کمک نیستند؟
یک بهشتی واقعی