مُد کودکان در دهه ۱۹۵۰ روندی مشابه لباس بزرگسالان خود را تکرار کرد. دختران جوان لباس هایی با دامن و اکسسوری هایی هماهنگ با پیراهنشان می پوشیدند در حالی که پسران جوان به سمت لباس های ساده تر رفتند. از الیاف مصنوعی جدیدی که در لباس بزرگسالان استفاده می شد، به دلیل سهولت در شستشو ، در لباس کودکان هم استفاده شد.
در دهه های گذشته، پسران جوان به طور معمول پیراهن های یقه دار، کراوات، کت و شلوارک می پوشیدند تا زمانی که به سن کافی رسیده و می توانستند بجای شلوارک شلوارهای بلند به پا کنند. با این حال، در دهه ۱۹۵۰ ، مانند مردان جوان، پوشیدن شلوار جین در بیشتر موارد برای پسران جوان نیز به طور قابل توجهی پذیرفته شد
در طول این دهه به ندرت پیش می آمد که پسران جوان کراوات و پیراهن های یقه دار بپوشند. پیراهن های آستین کوتاه و یقه دار رنگارنگ و طرح دار گزینه هایی محبوب برای لباس روزمره بودند و ژاکت های بافتنی و کش باف پشمی که در دهه چهل معروف بودند، در دهه پنجاه نیز همچنان محبوبیت خود را حفظ کردند، زیرا پوشیدن کت یا بلیزر برای پسران جوان کمتر اتفاق می افتاد.
بر خلاف این رویکرد ساده به مد پسران در دهه ۱۹۵۰، کمد های دختران جوان، مانند مادرانشان پر از تشریفات و لوازم جانبی بودند. این سبک پوشیدن لباس در ابتدا با پیروی از خطوط دهه قبل شروع شد. پیراهن های کمردار، دامن و آستین های پف دار.
همان طور که در شکل زیر دیده می شود دختران جوان چه در مهمانی و چه در مدرسه تقریباً همیشه پیراهنشان با جوراب های سفید تا مچ پا و کفش های چرم مشکی براق و موهایی مرتب که شاید با یک روبان تزئین شده باشد همراه است.
طراح لباس زنانه، چارلز جیمز وقتی که در سال ۱۹۵۶ صاحب فرزند شد شروع به طراحی لباس نوزاد کرد. لباس های ساده و نخی که با دکمه های صدفی و لاکچری تزیین شده بودند.
چی بپوشم
