طعم خوب
بر اساس یافتهها غذاها را میتوان در سه گروه مختلف دستهبندی کرد: غذاهای بسیار خوشمزه مثل گوشت، غذاهای ناسالم و دسرها؛ غذاهای کمکالری و میوهها و سبزیهای سالادی. البته در کنار اینها غذاهایی مثل اوتمیلها و عسل و غذاهایی با طعم اکتسابی مثل قهوه و ادویهها قرار میگیرند که در ابتدا طعمی ناخوشایند دارند ولی بهمرور میتوان به آنها عادت کرد.
نگارش روابط، نکات شگفتانگیزی را نشان داد. غذاها نه بر اساس نوع طعم (مثل شیرین یا شور) بلکه بر اساس میزان محبوبیت دستهبندی شدند. برای مثال، طعم آبمیوهها همبستگی بیشتری با دسرها داشت تا میوهها؛ بنابراین آبمیوه در دستهی بسیار خوشمزه قرار گرفته نه کم کالری. همچنین غذاهایی که افراد آنها را سبزی میپندارند با یکدیگر دستهبندی نشدند. طعمهای متعادلی مثل طعم گوجه یا کدوی سبز در دستهی کمکالری قرار دارند در حالی که طعمهای قوی مثل فلفل دلمهای یا پیاز در گروه طعم اکتسابی قرار گرفتند. همچنین نوشیدنیهای شیرین مثل نوشابه دستهبندی نزدیکی با گوشت و غذاهای سرخکردنی داشتند.
سپس پژوهشگرها متوجه شدند علاقهی افراد به غذاهایی مشخص به DNA آنها وابسته است. آنها ۳۲۵ ژن مختلف را شناسایی کردند که اغلب در مغز قرار دارند و نشاندهندهی علاقهی افراد به غذا هستند. آنها با بررسی همبستگی ژنتیکی سه دستهی غذا بین افراد مختلف به این نتیجه رسیدند که غذاهای بسیار خوشمزه دارای همبستگی صفر با دو دستهی دیگر غذاها هستند. این مسئله نشاندهندهی دو فرآیند بیولوژیکی است. یک فرآیند نقطهضعف غذاهای بسیار خوشایند را تنظیم میکند و دیگر مسئول دیگر غذاها است.
گام بعدی
پژوهشهای دوتایی نشان میدهند اولویت غذایی ۵۰ درصد ژنی و ۵۰ درصد تجربهی فردی است. محیط خانوادگی هم بیشتر بر اولویتهای غذایی کودکان تأثیر دارد تا بزرگسالان. تغییر هنگام نوجوانی رخ میدهد. هنوز واضح نیست چگونه دوست داشتن غذاهای مختلف در کودکان به تکامل میرسد زیرا تاکنون پژوهشی بلندمدت در این زمینه انجام نشده است؛ بنابراین پژوهشگرها در پژوهشهای بعدی به دنبال پر کردن این شکاف هستند.