این سکونتگاه توسط تیمی از کارشناسانِ دانشگاه سلطان قابوس و وزارت میراث فرهنگی و گردشگری کشف شد. بقایای فرهنگ‌های حفیت و ام‌النّارِ یافت‌شده در این سایت نشان می‌دهد قدمت این سکونتگاه به اوایل عصر برنز بازمی‌گردد.
ام‌النار (مادر آتش) یک فرهنگ عصر برنزی است که حدود ۲۰۰۰-۲۶۰۰ قبل از میلاد در ناحیه‌ی امارات متحده‌ی عربی و عمان شمالی وجود داشته است. این نام برگرفته از جزیره‌ای به همین نام در مجاورت شهر ابوظبی است که شواهد اولیه و یافته‌های منسوب به آن دوره را در اختیار محققان قرار داده است.
بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۵۰۰ قبل از میلاد، این جزیره‌ی کوچک، خواستگاه یک سکونتگاه نسبتاً بزرگ بود که نقش فعالی در تجارت منطقه‌ای ایفا می‌کرد. مصنوعات بجامانده از این سکونتگاه نشان می‌دهد که مردمان این جزیره با تمدن‌های دوری مانند بین‌النهرین باستانی (عراق کنونی) و تمدن دره سند (پاکستان و هند امروزی) تجارت داشتند.
سرپرست تیم حفاری، دکتر ناصر سیدالجهوری استاد بخش باستان‌شناسیِ کالج هنر و علوم اجتماعی سلطان قابوس بود. این تیم متشکل از دکتر خالد داگلاس و دکتر محمد حسین بود.
سکونتگاهِ سایت الغرین طرح خاصی دارد و شامل یک ساختار برج‌مانند، خانه‌های چند اتاقه در پیرامون آن، گورستانی با گور‌های دسته‌جمعی و ویرانه‌های ساختار‌های دیگر می‌شود. سکونتگاه الغرین به واسطه ساختمان‌های بزرگی که دارد ممتاز است. هر یک این ساختمان‌ها ۶۰۰ مترمربع است.
این سکونتگاه به غیر از سبک‌های استثنایی معماری، به واسطه فعالیت‌های انسانی گوناگون از قبیل کشاورزی، دام‌پروری، ذوب مس و تبادلات تجاری، در گذشته نقش مهمی در منطقه، به ویژه میان جوامع ساحلی داشته است.
فرادید
