نتایج تحقیقات جدید نشان داد: خوردن یک ماهی آب شیرین که در رودخانه یا دریاچه صید شده معادل نوشیدن یک ماه آب آلوده به مواد شیمیایی سمی است.
به گزارش سیناپرس، مواد شیمیایی نامرئی به نام مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل که با نام مستعار PFAS شناخته می شوند برای اولین بار در دهه ۱۹۴۰ برای مقاومت در برابر آب و گرما ساخته شد و اکنون در اقلامی مانند تابه های نچسب، منسوجات، فوم های اطفاء حریق و بسته بندی مواد غذایی استفاده می شود.
اما تخریب ناپذیری مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل و مواد اسید پرفلوئورواکتان سولفونیک به این معنی است که این آلاینده ها در طول زمان در هوا، خاک، دریاچه ها، رودخانه ها، غذا، آب آشامیدنی و حتی بدن ما تجمع یافته و برای همیشه باقی می مانند.
به گفته محققان درخواست های فزاینده ای برای مقررات سخت گیرانه‌تر برای مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل وجود دارد که با طیف وسیعی از مشکلات سلامتی جدی از جمله آسیب کبدی، کلسترول بالا، کاهش پاسخ‌های ایمنی و انواع مختلفی از سرطان مرتبط است.
برای کشف آلودگی مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل در ماهی های صید شده محلی، تیمی از محققان بیش از ۵۰۰ نمونه از رودخانه ها و دریاچه های سراسر ایالات متحده را تجزیه و تحلیل کردند.به گزارش سیناپرس، بر اساس نتایج این پژوهش، میانگین سطح مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل در ماهی های وحشی ۹۵۰۰ نانوگرم بر کیلوگرم بود.
پژوهشگران توضیح می دهند: این میزان تقریباً سه چهارم از مواد شیمیایی همیشگی شناسایی شده اسید پرفلوئورواکتان سولفونیک بودند. اسید پرفلوئورواکتان سولفونیک یک ترکیب شیمیایی با یک زنجیره هشت کربنی و یک گروه عاملی اسید سولفونیک است و این ماده اکنون به عنوان یک آلاینده جهانی در نظر گرفته می شود.
محققان محاسبه کردند: خوردن تنها یک ماهی آب شیرین برابر با آب آشامیدنی با دارای PF اسید پرفلوئورواکتان سولفونیک برای یک ماه است. همچنین در این مطالعه آمده است که سطح کل مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل در ماهی های آب شیرین ۲۷۸ برابر بیشتر از آن چیزی است که در ماهی های تجاری به فروش می رسد.
دیوید اندروز (David Andrews) دانشمند ارشد محیط زیستی که این پژوهش را رهبری می کرد، گفت که با دانستن این نتایج دیگر حتی نمی توانم به ماهی نگاه کنم. او افزود: یافته ها به ویژه به دلیل تأثیر بر جوامعی که ماهی را به عنوان منبع پروتئین یا به دلایل اجتماعی یا فرهنگی مصرف می کنند، نگران کننده بود.
اندروز در ادامه گفت: یافته های این تحقیق مرا به شدت عصبانی می کند زیرا شرکت هایی که مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل را ساخته و استفاده می کنند، جهان را آلوده کرده و مسئولیتی بر عهده نگرفته اند.
دانشمندان معتقدند که مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل احتمالاً بزرگترین تهدید شیمیایی به شمار می روند که نژاد بشر در قرن بیست و یکم با آن مواجه است. گفتنی است که اندروز خواستار مقررات بسیار سخت گیرانه تر برای پایان دادن به تمام استفاده های غیر ضروری از مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل شد.
منبع: سیناپرس
