گزارشی از ختنه کردن دختران در اتاقی ترسناک

«اتاق عمل»، ترسناک، تاریک و شلخته است. ریسمان های طوسی فرسوده روی کف خاکی اتاق افتاده و بادی که از در باز به داخل می‌وزد، پرده را تکان می‌دهد.
 

اینجاست که دختران، گاهی اوقات حتی هشت ساله، را پنج زن روی ورقی پلاستیکی می‌خوابانند و به زور نگهش می‌دارند تا تحت عنوان "ختنۀ زنان" ناقصشان کنند.
 
مادر و دختری به نامهای حوا و فاطیما (نامها مستعار است) "جراحان" زیرزمینی هستند و به صورت مخفیانه در نایروبی، پایتخت کنیا، به ختنه کردن دختران اشتغال دارند.


حوا و فاطیما به شرط ناشناس ماندن، حاضر به گفت وگو با سی‌ان‌ان شدند.

 این را توضیح دادند که چگونه با استفاده از یک تیغ و یک بطری الکل کار هولناکشان را به انجام می‌رسانند.
 
"ما دختر را می‌نشانیم و بعد یک نفر به او چشم‌بند می‌زند و او را روی زمین می‌خواباند و سپس ما بُرِش را انجام می‌دهیم. سه بار برش می‌زنیم و بعد الکل می‌زنیم. الکل را روی زخم می‌ریزیم. الکل کمی دردناک است، اما خونریزی را بند می‌آورد."
 
ختنه زنان و همچنین ازدواج زودهنگام از سال 2011 در کنیا ممنوع شده است.
 
با وجود غیرقانونی بودن این کار، ختنه همچنان در برخی از جوامع ادامه دارد. دلیل این موضوع ریشۀ عمیق این کار در فرهنگ این جوامع است.
 
این شغل از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و معمولاً شغلی خانوادگی محسوب می‌شود.
 
این کار شدیداً خطرناک است؛ چرا که بسیاری از ختنه‌ها به خاطر عفونتهای ناشی از عدم رعایت نکات بهداشتی، پایان تراژیکی پیدا می‌کنند.
 
فاطیما می‌گوید که خودش و مادرش خودشان را اعمال کنندگان اخلاق به نیابت از جامعه می‌دانند.
 
"این کار مهم است، چرا که اگر دخترها وقتی که جوان هستند جراحی نشوند، وقتی که هنوز جوانند به دنبال پسرها خواهند رفت و ما دلمان نمی‌خواهد اینطور باشد. ما نمی‌خواهیم که فاسد شوند، به همین خاطر این کار می‌کنیم."
 
"اتاق جراحی" بخشی از خانۀ قدیمی و زهوار دررفته در محلۀ سومالیایی‌های کنیاست. دخترها بعضاً چندین هفته‌های در این اتاق بی‌حرکت نگاه داشته می‌شوند.


"اتاق عمل"

 
"پاهایش را می‌بیندیم... به روش سنتی، سپس رویش پتو می‌اندازیم و به او قدری چای داغ می‌دهیم... او نباید در معرض سرما قرار گیرد یا سردش شود."
 
"ما هر روز صبح محل زخم را با اتانول پاک می‌کنیم و بعد از دو هفته پابند را باز می‌کنیم و می‌بینیم که آیا زخم خوب شده یا نه، و می‌گذاریم قدری دور و بر خانه راه برود."
 
"تا هفتۀ سوم دیگر بهتر شده اما نباید کار زیادی انجام دهد تا اینکه یک ماه بگذرد و دیگر خوب شده و می‌تواند کارهای روزمره‌اش را انجام دهد."



این زنان می‌گوید که همۀ همسایه‌هایشان می‌دانند که آنها ختنه انجام می‌دهند و همچنین اصرار دارند که ختنۀ زنان در محل زندگیشان یک هنجار فرهنگی است.
 
فقط دختران محلی نیستند که به اینجا آورده می‌شوند و اسیر تیغهای این مادر و دختر می‌شوند. دختران بریتانیایی که در کنیا اقوامی دارند نیز در طول تعطیلات مدرسه به اینجا آورده می‌شوند.
 
ختنه کردن زنان در انگلستان غیرقانونی است و تا 14 سال حبس دارد. قوانین جدید، پزشکان بریتانیایی را موظف کرده تا در صورت مشاهدۀ چنین مورد آن را گزارش کنند.
 
این مادر و دختر می‌گویند که زمانی هشت یا نه سال داشته‌اند ختنه شده‌اند؛ آنها قبول دارند که این تجربه تقریباً به شکل غیرقابل تصوری دردناک است، اما همزمان ادعا می‌کنند که "کار درست همین است."




ابزار جراحی: تیغ، اتانول، گونی پلاستیکی

 
آنها می‌گویند که فشار اجتماعی بر دخترانی که مورد برش قرار می‌گیرند باعث می‌شود که در زمان ختنه حتی اجازۀ فریاد کشیدن هم نداشته باشند.
 
"ما چشمشان را می‌بندیم و دستمان را روی دهانشان می‌گذاریم، آنها حتی جیغ هم نمی‌کشند، چون اگر جیغ بکشند همسالانشان از آنها متنفر خواهند شد. در نتیجه خودشان را نگه می‌دارند و درد را تحمل می‌کنند، و از ترس اینکه دیگر دخترها راجع به انها چه فکری بکنند، صدایی درنمی‌آورند."
 
کاری که این زنان انجام می‌دهند وحشیانه و غیرقانونی است. اما آنها ادعا می‌کنند که نیازی را برآورده می‌کنند و تا زمانی که کسی جلویشان را نگیرد به این کار هولناک و وحشیانه در اتاق ترسناک و شلختۀشان ادامه خواهند داد.
فرادید