«تابناک با تو» - چرخش ۹۰ درجه‌ای ساختمان ۱۱۰۰۰ تنی ایندیانا بل بدون این که اختلالی در فعالیت کارمندان شرکت ایجاد شود، یک شاهکار مهندسی در سال ۱۹۳۰ بود.
در فاصله زمانی بین ۱۲ اکتبر تا ۱۴ نوامبر ۱۹۳۰، یکی از شاهکار‌های بزرگ مهندسی مدرن در ایندیانا، آمریکا رخ داد و تیمی از معماران و مهندسان، یک مرکز تلفن هشت طبقه ۱۱۰۰۰ تنی را به میزان ۹۰ درجه جابجا کردند. این در شرایطی بود که اختلالی در فعالیت‌های این مرکز ایجاد نشد و ۶۰۰ کارمند آن داخل ساختمان مشغول کار خود بودند.
داستان ساختمان ایندیانا بل
برنارد ونگات اول (Bernard Vonnegut I) و معماران آلمانی-آمریکایی دیگر، ساختمان ایندیانا بل را طراحی کردند و ساخت آن برای شرکت تلفن اتحادیه مرکزی (Central Union Telephone Company) در سال ۱۹۰۷ انجام شد. در سال ۱۹۲۹، شرکت تلفن اتحادیه مرکزی توسط شرکت تلفن ایندیانا بل (Indiana Bell Telephone Company) خریداری شد. این شرکت ۶۰۰ کارمند داشت که بیشتر آن‌ها مرکز تماس دستی را اداره می‌کردند.
در ابتدا، ایده تخریب ساختمان و ساخت ساختمانی بزرگ‌تر با ظرفیت بیشتر مطرح شد. اما کرت ونگات سنیور، پسر برنارد ونگات که خود یک معمار بود، ایده مبتکرانه جابجایی ساختمان بدون اختلال در زیرساخت‌های کاربردی و خدمات تلفنی را مطرح کرد.
این ایده تایید شد و برنامه‌ریزی برای جابجایی ساختمان آغاز شد. تیم پیمانکارانی که این شاهکار را انجام دادند توسط جان پی. آیکلی جونیور (John P. Eichleay Junior)، یک بازرس ساختمان که شرکت معروف آیکلی انجینیرز (Eichleay Engineers) را بنیان نهاده بود، رهبری شد. آیکلی انجینیرز در زمینه جابجایی سازه فعالیت می‌کرد.
چرا ساختمان ایندیانا بل جابجا شد؟
در سال ۱۹۲۹، شرکت تلفن ایندیانا بل که از زیرمجموعه‌های شرکت ای‌تی اند تی (AT&T) بود به ساختمانی بزرگ‌تر برای میزبانی از دفتر مرکزی خود نیاز داشت. تنها یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن این بود که ارائه خدمات تلفنی آن‌ها نمی‌توانست دچار اختلال یا قطع شود.
خدمات تلفنی شرکت ایندیانا بل در آن ساختمان برای فعالیت‌های شهر ضروری بود و باید ادامه پیدا می‌کرد. بر همین اساس، فعالیت‌های شرکت نمی‌توانست برای انتقال به ساختمان جدید متوقف شود. کرت ونگات و تیمی از معماران و مهندسان باتجربه جابجایی ساختمان برای ساخت ساختمان دوم در آن موقعیت مکانی را دنبال کردند.
ساختمان ایندیانا بل دارای اسکلت فولادی و با آجر ساخته شده بود. اندازه آن حدود ۱۰۰ در ۱۳۵ فوت (۳۰ در ۴۱ متر) بود. برای اطمینان از تداوم خدمات تلفنی، هزاران کابل و لوله‌های مختلف از جمله لوله‌های آب و گاز ساختمان انعطاف‌پذیر و طولانی شدند.
سپس، ساختمان ایندیانا بل با کمک چندین جک هیدرولیک به اندازه یک چهارم اینچ (حدود یک سانتیمتر) بلند شد و روی غلتک‌های هیدرولیک قرار گرفت. ساختمان با سرعت ۴۰ سانتیمتر در ساعت جابجا می‌شد.
نکته قابل توجه این بود که نیروی مورد نیاز برای جابجایی ساختمان توسط جک‌های هیدرولیک دستی که با یک پیشرانه بخار پشتیبانی می‌شدند، تامین می‌شد.
این در شرایطی بود که کارمندان ایندیانا بل طبق روال عادی برای انجام کار‌های روزانه خود وارد ساختمان می‌شدند و در پایان روز کاری با استفاده از یک مسیر متحرک چوبی که با چرخش ساختمان به طور مداوم جابجا می‌شد، از آن خارج می‌شدند. طی یک ماه، ساختمان ایندیانا بل ۱۶ متر به سمت جنوب جابجا شد و چرخشی ۹۰ درجه را تجربه کرد و دوباره ۳۰ متر به سمت غرب جابجا شد تا این که رو به خیابان مریدین قرار گرفت.
در تمام این عملیات، شرکت ایندیانا بل یک روز کاری را از دست نداد و اختلالی نیز در خدمات آن به مشتریان ایجاد نشد.
پس از جابجایی، فعالیت‌های ساختمان ایندیانا بل تا سال ۱۹۵۷ ادامه داشت، پیش از آن که در سال ۱۹۶۳ تخریب و یک ساختمان جدید بزرگ‌تر ساخته شود.
منبع: عصرایران
